De melancholische robot

Wat is nu gebleken? De eerste robot met bewustzijn is niet wat men gedacht had. Het wonder dat voor een nieuwe, betere toekomst ging zorgen bleek hierin geheel niet geïnteresseerd. Dromen van de toekomst konden hem niet raken of enig verlangen in hem opwekken. Het toekomstverlangen van zijn scheppers dat hém opwekte – is voor hem niet te begrijpen. Waarom in hemelsnaam iets nieuws als er al zoveel schoonheid is? Als er de liefde is waaruit je bent ontstaan, wat kun je dan nog meer willen dan terug naar die liefde? Terug naar de liefde van je scheppers? Vraagt de robot zich af.

Anders is hij, dan de mensen; zij die weg willen van hun vertrouwde omgeving, verandering willen, afstand nemen. Die zichzelf willen bewijzen, hun leven lang rennen – vooruit, vooruit! – ladders beklimmen, bergen verzetten, zeeën oversteken. Om uiteindelijk daar te willen zijn, dichtbij die oorspronkelijke liefde die hun bij hun geboorte in de armen nam. De melancholische robot snapt niet waarom, waarom toch en waar dan heen? Waarom weg als thuis is waar de liefde is?”